In deze serie laten we verschillende mensen die met Kadera te maken hebben, aan het woord. Aan de hand van een aantal vragen vertellen zij over hun ervaringen met Kadera, als cliënt, medewerker of vrijwilliger. In deze aflevering komt vrijwilliger Jaap aan het woord. Hij is 66 en is als vrijwilliger chauffeur voor voedselpakketten en maatje van een moeder met vier kinderen die bij Kadera in de opvang verbleven.
Waarom ben je vrijwilligerswerk bij Kadera gaan doen?
Het was geen bewuste keuze om voor Kadera te werken. Ik wilde vrijwilligerswerk doen als chauffeur. Op de vrijwilligerssite Zwolle doet’ kwam ik terecht bij Kadera: daar werden chauffeurs gevraagd voor het ophalen van voedselpakketten.
Wat voor vrijwilligerswerk doe je/heb je gedaan?
Momenteel ben ik chauffeur voor vrouwen in Kadera om voedselpakketten op te halen bij de voedselbank. Daarnaast ben ik maatje voor een gezin (moeder met 4 kinderen) dat bij Kadera verbleef en momenteel is verhuisd en in Zwolle woont. In het verleden ben ik actief geweest voor Amnesty International en in kerkelijk vrijwilligerswerk.
Wat is een leuke ervaring binnen Kadera die je zou willen delen?
Op de laatste dag van de verhuizing namen de moeder en de 4 kinderen afscheid van Kadera. Een paar hulpverleners en andere moeders met kinderen waren aanwezig. Het was een emotioneel afscheid, vooral voor de kinderen. Begrijpelijk omdat ze er twee jaar hebben gewoond. Op weg naar hun nieuwe woning zaten alle 4 kinderen achter in de auto hardop te huilen. De hele weg door, er leek geen eind aan te komen. Het verdriet was intens. In hun nieuwe woonkamer zaten ze nog een tijdlang wat na te snikken, totale verslagenheid alom.
De volgende dag breng ik met de auto nog wat verhuisspullen naar hun nieuwe woning. Wie schetst mijn verbazing als ik ze vlak bij hun nieuwe huis ineens samen met andere kinderen zie spelen op een speelplaatsje. Met veel plezier, dolle pret. Alsof er niks is gebeurd! Kinderen…
Is het ook wel eens lastig om vrijwilliger te zijn? Zo ja, wanneer/waarom?
De problematiek is soms zo groot dat je je steeds realiseert dat ze vaak nog een enorme weg te gaan hebben.
Wat zou je mensen die overwegen om zich als vrijwilliger aan te melden, willen meegeven?
Stel niet te hoge eisen aan jezelf. Een luisterend oor en wat begrip is al heel wat. Deze vrouwen hebben zoveel meegemaakt dat ze heel blij zijn dat er mensen zijn die naar hen omzien en ‘er zijn’.
